je bent zo mooi en zo brutaal * Reisberichten

Alatsara – Helaas betekent bos in het Malagasi. Tsara goed of mooi. Prachtig bos. Ik kon geen passender naam bedenken voor dit prachtige bos waar ik de afgelopen dagen in ben geweest. En toch zijn het de mensen die mijn tijd daar rijk hebben gemaakt. Die ik niet uit mijn hoofd krijg.

Zoals Njaka, een primatologiestudent uit Tana, delicaat en gevoelig. Ik merkte hem op de eerste avond bij het kampvuur. Hij paste niet echt op deze plek. Was beter gekleed, had leren slippers en een zilveren horloge. Altijd een lange broek en riem gedragen. Was meestal stil maar vriendelijk. Hij had al drie weken gewacht op zijn zoektocht, drie luidruchtige krijgers in wijde overhemden en korte broeken, om de grote bamboemaki's te vinden. Tot nu toe geen succes. Iemand zei: “Ze tellen de dagen, niet het werk. Het maakt ze niet uit of ze hun baan verliezen als ze de dieren niet vinden. Ze denken alleen maar aan het nu. Niet over de toekomst.”

Nadenken over de toekomst – Ik heb de indruk dat dingen in Madagaskar vaak anders werken. De mensen met wie ik hier in Andasibe in het oosten van Madagaskar contact had, die mij meenamen en mij toestonden over hun schouders mee te kijken, vragen te stellen, langzaam de verbanden te begrijpen, deze mensen denken aan de toekomst. En het maakt haar verdrietig dat veel mensen dit niet doen. Zoek gewoon naar een snelle oplossing voor een probleem. En toch kan ik op dit punt niet anders dan nadenken over mijn eigen samenleving, mijn culturele achtergrond. Ja, in Duitsland zijn veiligheid en voorzorg erg belangrijk. Hierdoor wordt vandaag de dag vaak vergeten. Maar ook in Duitsland zijn snelle, gemakkelijke en niet duurzame oplossingen populair. Misschien neigen mensen naar gemak. Maar het dagelijkse leven in het kamp waar ik de afgelopen dagen doorbracht, kon niet minder comfortabel zijn.

Vanochtend stond de auto er niet en was het water bijna weg. Het water moest dus te voet in enorme jerrycans uit de rivier worden gehaald. De rivier ligt ongeveer een kilometer verderop. Echter een kilometer bruut bergafwaarts over de onverharde weg. En net zo brutaal een back-up maken met een volle bus. De jerrycans hebben een inhoud van circa 30 liter. Met 30 kilo de steile berg op. Njaka is zelf maar een handjevol. Ongeveer een halve kop kleiner dan ik, smal als een bamboestok. Hij is vanochtend met een van zijn kampgenoten water gaan halen. Iedereen had een busje. Ik weet niet hoe hij de bus droeg, waarschijnlijk op zijn schouder. Dat is wat ik bij anderen heb gezien. Deze delicate man en de brutale bus. Voor mij was het een onvoorstelbare marteling. Ik was volledig uitgeput en had een hartslag die verder ging dan goed en kwaad, terwijl ik mijn goed passende rugzak over de andere onverharde weg naar ons kamp sleepte toen ik van kamp veranderde. En de rugzak woog veel minder dan de bus. Ook Njaka was vanochtend volledig bewusteloos – maar zag er niet zo uit. Was niet te bezweet. Twintig minuten later hing hij echter nog steeds roerloos aan de stoel. Toen raapte hij zichzelf bij elkaar en haalde water uit de pot. Ja, Njaka raakte iets in mij, zette mij aan het denken.

Het bos. Hij laat altijd een stempel op mij achter. Mooie patronen en een vreemd litteken als ik de worstelingen en problemen zie. De problemen van de mensen die opkomen voor het behoud van de bossen en mij hun liefde voor het bos tonen door mij mee te nemen naar de meest verborgen hoekjes.

Source: https://www.reisedepeschen.de/madagaskar-du-bist-so-schoen-und-so-brutal/