Matilda en ik en het leven vluchtig
Matilda is overal.
Ze houdt me in de gaten als ik lavendel snij. Ze slaapt in de volière. Ze loopt de trap op aan mijn zijde en haalt me in. Ze balanceert over boeken op de plank, over de rug van de banken, op vensterbanken en gekletter met de kleine hendels van de ramen. Matilda springt op mijn schoot en slaapt terwijl ik werk. Tijdens het ontbijt op het terras rent ze over de reling en achtervolgt vliegen, trouwens. Ze slaapt op de wol terwijl ik probeer te breien. Van de televisie denkt ze dat hij een touchscreen heeft en dat het programma interactief is. Rondom ruimt ze een beetje op, ik vind de afstandsbediening later onder de kast. De bult in het lange vest op de vloer komt van haar, ze heeft er een hangmat van gevormd. Het huis kent haar beter dan wij, ze heeft elke hoek verkend. Als ik ze een tijdje niet zie, zoek ik al hun favoriete siësta-sites en ontdek ik nieuwe. Matilda probeert aan tafel te gaan. Ze probeert mijn koffie, wil drinken uit mijn glas water. Matilda slaapt al in mijn bed als ik midden in de nacht terugkom van een seriemarathon. Soms slaapt ze op haar rug, soms ligt ze heel lang, soms opgerold. Matilda, die me 's ochtends om half zeven wakker maakt. Iemand moet immers de kippen uit de stal laten. De duivinnen willen niet zo vroeg opstaan? Het maakt niet uit. Hun relatie met het pluimvee is gesplitst omdat ze omringd en bedreigd werden door vier van hen. Omdat ik haar moest redden met een duik sprong door het bed. Matilda zelf toverde deze kloof op. De nieuwsgierige kleine kat, die me opmaakt terwijl ik aan het werk ben, aan het koken ben, wat altijd in mijn buurt is. Matilda, die mijn werk wil boycotten. De aandacht vereist. Genegenheid. Tederheid. Matilda, die geeft en geeft en geeft liefde.
Matilda is er niet meer. Ze stierf op zaterdagavond aan een passerende auto op straat voor ons huis. Ik ken haar sterfdatum, ik zou liever haar geboortedatum kennen. Matilda was slechts vier maanden oud. Ik was de vertrouwde persoon en ik zou alles doen om een paar minuten van mijn leven ongedaan te maken. Slechts een paar minuten waarin ik, in plaats van haar met Julchen in de tuin door te brengen, Matilda had kunnen zoeken en redden. Waar is zij Waar moet ik heen met mijn liefde?
Het is bijna donker als we die avond weer uitgaan. Net weg, naar de zee. De duisternis is goed, je kunt erin kruipen. Ik voel nauwelijks de regen, die sterker wordt. Het gaat goed met hem. We zijn doorweekt tot de huid, Janni trekt ons terug. 'S Nachts kan ik niet ademen en niet slapen. De volgende dag is koud. We zijn terug bij de zee, ik lig in het zand, sluit mijn ogen, hoor het geluid van de zee. Ik leef verder. Elke dag. Matilda, je zou nu de wind moeten voelen.
Het spijt me zo, Matilda.
Matilda, je was geweldig. Een harde noot, soms hinderlijk. Elegant, lichtvoetig, stekelig, brutaal, zelfverzekerd. Een familiedier. Je hebt je nooit verveeld. Wat heb ik je graag gezien toen je de wereld ontdekte. Bedankt voor deze intensieve tijd. Bedankt voor deze zomer. Bedankt voor alles.
Je mist overal.
Source: https://meerblog.de/matilda/
