Saudade Australië - met Cindy Ruch over plaatsen van verlangen en de grote liefde van Australië - Reisverslag Australië - reisberichten

Tussen Berlijn en de outback, tussen de chaos van de Duitse hoofdstad en het Australische stof. Cindy Ruch beweegt zich ergens in haar boek Mango’s groeien elders, terwijl ze deze zaterdagavond september 2023 haar eerste openbare lezing houdt. Zij neemt plaats in de leesstoel, de rest van ons in de stoelen tegenover haar – de ereplaats van de auteur. Het glas water op het bijzettafeltje helpt de nog steeds aangedane stem de woorden ongehinderd door de kamer te sturen.

Het is lang geleden sinds haar laatste bezoek aan Australië en het is lang geleden dat ze naar vliegtickets heeft gezocht. Maar gisteren, ja, gisteren, toen ze zich aan het voorbereiden was op de lezing, deed ze het, vertelt ze. Toen viel ze terug. En dan leest ze over haar eerste roadtrips in Australië. Duizenden kilometers outback, in een heel kleine ruimte met mensen die ze niet eens kent. Over haar onderbuikgevoel, dat geen gelijke tred kan houden met alle schandalige situaties waarmee ze wordt geconfronteerd.

Zo nu en dan wordt de leesstroom onderbroken. Cindy Ruch heeft haar dochter meegenomen en ze eist de aandacht van haar moeder. Dat is het tenslotte nog steeds haar Mam, wie anders haar leest voor. Minimaal één plek op schoot, daar valt niet over te onderhandelen. Met grote ogen kijkt ze naar de mensen die speciaal voor haar moeder en haar boek zijn gekomen.

Maar de schrijfster laat zich niet door de blonde lokken op haar gezicht tegenhouden om haar verhaal te blijven vertellen. In 2006 was ze voor het eerst in Australië. Wanneer het verlangen begon weet ze niet. Maar het land is al heel lang haar grote droom. Sindsdien heeft ze het nooit meer losgelaten. Met Mango’s groeien elders Ze wilde dit verlangen vastleggen voordat het misschien vervaagt. Je weet het niet, een gevoel kan snel en plotseling verdwijnen of veranderen, zegt ze in de vraag- en antwoordsessie onder leiding van Yvonne Franke. Vooral nu, met het kind, wie weet hoe ze zou veranderen. De herinnering aan dit gevoel moet blijven, ook als het gevoel zelf op een gegeven moment niet meer bestaat. En tegelijkertijd wilde ze Australië vanuit zichzelf schrijven. Om op de een of andere manier het verlangen te bevredigen om volledig in Berlijn aan te komen.

Aankomen is niet eenvoudig. Australië volgt haar overal. Het gaat overal met je mee. Een liedje, een geur is genoeg om je weer terug te brengen. Toen het publiek suggereerde dat ze haar dochter nu het land kon laten zien, reageerde ze lachend. Oh nee, een hele gevaarlijke gedachte.

Het publiek is niet groot, iedereen kent elkaar. De sfeer is ontspannen en passend bij de titel is er na de lezing mangolikeur. Het gesprek over het boek eindigt niet bij het lezen. Discussies over Berlijn als nieuw thuis volgen op de vorige vragenronde.

Wat uiteindelijk overblijft is het gevoel dat een plek van verlangen achterlaat. Ik heb er ook een. Na de lezing cirkelt het Portugese woord rond Saudade door mijn hoofd. Vergelijkbaar met de Duitse Reislust het kan niet rechtstreeks worden vertaald. Het beschrijft het verlangen naar iets dat voorbij is, vermengd met de bitterzoete, gelukkige herinnering eraan. Voor Cindy Ruch lijkt Australië de personificatie van het woord. Als ze zich slecht voelt, gestrest is of het grijze Duitse weer simpelweg niet meer kan verdragen, verlangt ze naar de tijd die ze in Australië heeft doorgebracht. Dit is waarschijnlijk hoe de meeste mensen zich voelen: dat er een bepaalde plek in hun hoofd opduikt als ze zich ergens overweldigd voelen door het leven. Op een gegeven moment verlaat ik de boekwinkel waar ik net een wereldreisje heb gemaakt Saudade in het hart en de smaak van mangolikeur op de tong. Als ik naar huis loop, heb ik genoeg tijd om nog eens over alles na te denken. Over plekken van verlangen, thuis – en over Australië.