Zeeziekte! Waarom we naar de kust verlangen – reisberichten

Strand en golven, geur van zout en frisse wind – dat mis ik nu allemaal. Ik ben niet de enige met mijn zee-verdriet. Twee op de drie Duitsers worden op vakantie naar de kust getrokken. En zelfs als het niet helpt tegen de grote vermisten: hier is een poging om uit te leggen waarom de zee ons zo gelukkig maakt.

Als geen enkel virus genaamd SARS-CoV-2 de wereld had verlamd, had ik een week geleden in het vliegtuig naar Duitsland gezeten. Er is meer dan een jaar verstreken sinds ik de tenten in Hamburg brak en naar Kathmandu verhuisde. Het zou mijn eerste huisbezoek zijn geweest. Ik had er naar uitgekeken. Ik wilde naar Greifswald, mijn geboorteplaats in Mecklenburg-Vorpommern, waar mijn familie woont. Met een vriend zou ik een paar dagen naar Rostock zijn geweest, de stad waar we samen studeerden. Daarna zou ik vrienden hebben bezocht in Flensburg, in Oldenburg en in Hamburg.

En ik zou naar de zee zijn geweest. Ik zou in drie weken vakantie zo vaak mogelijk naar zee zijn gegaan. Zou naar het water hebben gekeken. Het gezicht hield stand in de wind. Begroef je tenen in het zand. Ik had het weken geleden in mijn hoofd, bewuster dan ooit. Omdat het strand, de frisse wind, het uitzicht op het eeuwige blauw – dat mis ik als nooit tevoren.

‘Zeeziekte’ is het verlangen naar de zee

Gelukkig is mijn zeeziekte nog steeds draaglijk en word ik momenteel gecompenseerd door andere spectaculaire uitzichten: tijdens de afsluiting kunnen we de Himalaya vaak zien vanaf het terras van ons appartement ten zuiden van Kathmandu. Witte pieken, die zelden anders worden gezien, troont achter de groene heuvels die de vallei van Kathmandu omringen. Half mei was de Mount Everest, 200 kilometer verwijderd van de hoofdstad, voor het eerst in decennia herkenbaar.

De aantrekkingskracht van de zee

Maar zo mooi als ik het bergpanorama vind: het doet mij niets met wat het uitzicht op de open zee mij aandoet. Ik realiseerde me dat onlangs op de bank thuis – dankzij Netflix. ‘Doc Martin’ is de naam van de serie die mijn vriend en ik vonden in het Nepalese aanbod van de streamingdienst en die, vanwege hun aanvankelijke Rosamunde-disfunctie, na bijna twee afleveringen zou zijn afgebroken. Het vindt plaats in het fictieve dorpje Portwenn aan de zuidkust van Engeland, in Cornwall, om precies te zijn. De zee, aan de oever waarvan Portwenn ligt, is net zo goed een ster van de serie als de hoofdpersonen.

We leerden van “Doc Martin” te houden. En vanaf dat moment veroorzaakte elke camerapan over de kliffen op de oceaan, elke rots die door spray werd gewassen en elke zachte golf die de baai in rolde een lichte trilling in mijn hart. Of met andere woorden: het verlangen om nu aan de kust van Cornwall te zijn.

Aan zee in Brighton, Zuid-Engeland
Niet Cornwall, maar ook Zuid-Engeland: de auteur op Brighton Beach

Zelfs foto’s kunnen het al. Laten we het volgende nemen: een strandopgang op het eiland Usedom. Geen uitstekende opname, ik bedoel, het is zelfs een beetje onscherp. En toch: net zoals het water stenen van de kust de zee in trekt terwijl zich buiten een nieuwe golf opstapelt, trekt deze foto me midden in deze plek.

Vanaf de zee: strandopkomst op Usedom

Ik hoor het geluid van de golven. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik me voorstel dat ik op blote voeten over de houten planken naar het strand loop. Ik houd mijn adem in als de struiken links en rechts een duidelijk zicht op de Oostzee geven, laat mijn ogen dwalen, zet mijn voeten in het warme zand en … ik kan nog wel even doorgaan. Geen enkel ander landschap heeft zo’n aantrekkingskracht op mij.

Meerweh: Studies rond de kust van de krachtplaats

Ik ben niet de enige met mijn zeeklachten. Volgens een enquête gaan twee op de drie Duitsers op vakantie op zee. Het is de eeuwige plaats van verlangen naar de massa, niet alleen naar mensen die, zoals ik, het grootste deel van hun leven in steden aan het water hebben geleefd.

Uitzicht op de oceaan in Vancouver
Uitzicht op de oceaan in de wijk West End van Vancouver

Het “stimulerende klimaat” is goed voor ons

Waarom is het zo? Hiervoor zijn allerlei verklaringen en wordt vrijwel nooit verwezen naar de gezondheidsbevorderende effecten van de zee. Bovenal zou de lucht wonderen moeten doen: op zee ademen we maritieme aerosol in, een mengsel dat druppels zout water bevat dat in de keel en in de longblaasjes doordringt. Dit verlicht ademhalingsproblemen en helpt mensen met allergieën en astma. Samen met de temperatuur, de UV-straling, de luchtvochtigheid en de wind, definieert de aerosol het “stimulerende klimaat” op zee – dit is wat artsen het speciale samenspel van weersfactoren noemen, dat ons lichaam zowel benadrukt als beschermt. Het versterkt het immuunsysteem, verlicht huidziekten en verlicht onze bloedsomloop.

De zee spreekt alle zintuigen aan

Een lofzang voor de ontspannende effecten van de zee wordt bijna altijd gezongen. Volgens een onderzoek uit Engeland zijn mensen na een uitstapje aan de kust rustiger en verfrist dan na een wandeling door een park of een bezoek aan het land. De zee spreekt alle zintuigen aan. Het strekt zich ver en verder uit, zonder beperking, tot aan de horizon – een aanblik die ons het gevoel van vrijheid geeft. Ook de kleuren van het water spelen een rol: volgens psychologen werken de blauwe, groene en turquoise lichtgolven kalmerend.

Zeeziekte: De kleuren van de zee kalmeren
Turquoise werkt niet: Andamanzee in Thailand

Dan zijn er nog alle andere sensaties: de wind op je huid, de geur van zout in je neus, de kick van frisheid wanneer de laatste uitlopers van een golf aan de kust voor de eerste keer over onze voeten rollen. Over het algemeen onze voeten: de meeste zitten in sokken en schoenen buiten. Niet zo op het strand: we kunnen het gevoel voelen dat zijn blote hakken in het zand zinken en bij elke stap op kleine stenen wegrollen. We voelen ons zelden zo verbonden met de natuur.

Maar bovenal zijn het de geluiden van de zee die ons gelukkig maken. Ook al klinkt het zo hard als een voorbijrijdende auto vrachtwagen. Waarom ontspant het ons eigenlijk? Omdat de frequentie waarmee de golven breken en naar de kust rollen overeenkomt met het ademhalingsritme van een rustend persoon. Het heeft zelfs een analgetisch effect. Veel tandartsen laten daarom graag video’s van de zee zien tijdens de behandeling met de boor.

Biedt zeeslagen: foto van het strand in Mexico
Deze foto van het strand in Sayulita, Mexico veroorzaakt ook zeeslagen

Er is veel onderzoek gedaan naar waarom meer mensen naar de kust verlangen dan naar de bergen. Wat ik het leukst vind, is de verklaring van journalist Eva Tenzer, die een boek schreef over waarom de oceaan ons gelukkig maakt. De zee, zegt ze, wil niets van ons. Je moet bergen veroveren. Aan de andere kant kan men ook passief genieten.

Wat te doen tegen zeeziekte?

Als je “seawoe” en “longing to the sea” googelt, kom je ontelbare uitspraken tegen die het collectieve missen van de zee onder woorden brengen. U kunt allerlei bureaukalenders vinden voor zeewierpatiënten die van dezelfde uitspraken zijn voorzien. Je komt ook een documentairereeks tegen met de naam “Crazy for the Sea” waar ik nog nooit van gehoord heb, hoewel het blijkbaar al tien jaar bestaat ARD rennen. Helaas is het voor mij niet de juiste, want het gaat vooral om het leven aan boord van een cruiseschip.

Het enige zoekresultaat dat een beetje helpt, is een podcast over het onderwerp NDR. Het is bedoeld voor iedereen die de afgelopen weken vanwege de corona-crisis niet naar het strand heeft kunnen gaan. “Het verlangen is geweldig voor strand en zee, voor wind, ruimte en golven. Daarom brengen we vandaag de zee naar je toe ‘, zegt de woordvoerder en begint dan een beetje te mediteren. Ik raak betrokken bij de korte denkbeeldige strandwandeling. Vervolgens verwees ze naar het ARD-mediacentrum: er waren meer dan 700 bijdragen over de zee in brede zin.

Strand in Thailand
Op het strand in Thailand

Ik volg haar tip, open de website van de mediatheek op mijn laptop en typ “zee” in de zoekregel. Ik blijf steken bij een paar artikelen, bijvoorbeeld bij een documentaire over het Noordzee-eiland Föhr. Daarin fietsen mensen tussen groene velden en diepblauwe zee op rechte, schijnbaar eindeloze paden. Ik zag het amper een kwartier voordat ik een ander tabblad opende en mijn onderzoek deed: hoe snel kom je eigenlijk van Hamburg naar Föhr? (Antwoord: in vier uur en tien minuten). Dan zie ik een film over Denemarken met kustbeelden van Skagen tot Flensburg. Ze zijn halverwege, de vakantiebestemmingen na mijn terugkeer uit Kathmandu.

De Oostzee in Heringsdorf in de winter
Ook mooi in de winter: het Oostzeestrand in Heringsdorf op Usedom

En dan ontdek ik een bijdrage over de Greifswalder Bodden, de Oostzee-baai, waar ik ben opgegroeid. En niet alleen nu, als je boten ziet in binnenlandse havens en kusten, waarop duingras in de wind waait, is het weer terug: de lichte aantrekkingskracht in het hartgebied, de zee waait.

Leestips voor zeewierpatiënten

De zee komt traditioneel voor in talloze boeken en films. Als je je afvraagt ​​wat de zee zo fascinerend maakt, kun je antwoorden vinden in de volgende twee boeken: “Gewoon drijven: hoe de zee mensen gelukkig maakt” door Eva Tenzer en “Sound of the Sea: Happiness to be on the Water”, die verschillende auteurs hebben geschreven. Het boek van Eva Tenzer dateert uit 2007 en is mogelijk alleen beschikbaar in gebruik. Hier hoor je een interview met de wetenschapsjournalisten over het onderwerp zeegeluk. Elke Weiler werkte mee aan het tweede boek. Al bijna tien jaar schrijft ze op meerblog.de over het leven aan de kust en haar thuis in Noord-Friesland.

Over blogs gesproken: in 2018 lanceerde het Duits Historisch Museum een ​​blogparade met de titel ‘Europa en de zee – wat betekent de zee voor mij?’ Als je verder scrolt op deze pagina, vind je alle bijdragen die over het onderwerp zijn gemaakt.

Source: https://www.reisedepeschen.de/meerweh-warum-wir-uns-nach-der-kueste-sehnen/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *