Lang leve Leros Griekenland Reisverslag

12 november 1943: De Duitse lederen laarzen stormen aan wal. Nadat de militaire posities van de Britten wekenlang vanuit de lucht zijn aangevallen, moet nu het korte proces worden gemaakt. Wekenlang verstoppen de eilandbewoners zich in hun tunnels. Het overweldigende slagschip "Koningin Olga" was eind september al gezonken. Nu heeft de "Kampftruppe Müller" goede kansen om ook de sterkste op het land te zijn. En zo zou het moeten zijn. Vijf dagen van bittere gevechten later capituleren de eilandverdedigers. 357 Britten en 408 Duitsers worden het slachtoffer van de gevechten. 3.200 Britten en 5.350 Italianen worden gevangen genomen. Geen enkele burger raakt gewond.

Wat overblijft zijn de talloze overblijfselen op de zeebodem. Vliegtuigen, dropships, bevoorradingsschepen, oorlogsschepen, onderzeese verdedigingsnetten – de wateren rond Leros zijn een ware begraafplaats voor oorlogsmachines. En dat maakt ze vooral interessant voor duikers.

Omdat wrakduiken, dat is onderdompeling in de geschiedenis. Wrakken zijn opwindend. Ze zijn getuigen van het verleden en bewaren de geschiedenis op de dag van hun ondergang. Maar het schroot op de zeebodem is niet alleen een gedenkteken voor oorlog en vernietiging, wrakken bieden ook een kans op nieuw leven. Omdat zeewezens het nieuwe thuis kunnen worden. Dat is waarom duikers het zo leuk vinden op deze sites: het leven bloeit daar. Schroot wordt in zeer korte tijd een kunstmatig rif voor zijn inwoners.

Kostas Kouvas is een bescheiden persoon. Hij verwacht niet veel van het leven. Hij houdt van duiken en wil zijn gezin kunnen voeden. En hij houdt van zijn vaderland, is blij met elke bezoeker die net zo enthousiast is over zijn wateren als hij is, dat is genoeg voor hem om gelukkig te zijn. Hij heeft niet meer nodig. Zijn zoon is nu op een leeftijd waarop hij zelf verantwoordelijkheid kan nemen. "Het voelt alsof ik hem snel de sleutels kan overhandigen", zegt de man met de vriendelijke functies en het witte haar. "Ik ben blij dat hij in mijn voetsporen wil treden en ook een professionele duiker wil worden." En dus brengen vader en zoon hun gasten vol motivatie en enthousiasme voor de schatten in hun wateren. En als het niet genoeg is, ja dan ook voor de lokale viskwekerijen ondergedompeld. Hier moeten netwerken worden onderzocht en onderhouden. En zorg er in het algemeen voor dat alles in orde is, en de dolfijnen proberen zelfs niets van de boerderijen te stelen.

Het eerste wrak dat de twee Watermannen naar hun gasten brengt, is een zwemvliegtuig "Arado AR 196". Het ligt op een ontspannen diepte van 16 meter op een helling. De cockpit is goed bewaard gebleven, je herkent het stuur en het is te verleidelijk om het aan te raken en even de piloot te bespelen. De bekleding van de romp werd het slachtoffer van het zoute water. Voor dit doel bevolken prachtige, gele kegelsponsen het wrak. Het omliggende rif is interessant. Moray-palingen zitten in de spleten. Vuurwormen kruipen over de stenen. Een nieuwsgierige filefish onderzoekt de onverwachte bezoekers. Dat maakt dat je meer wilt.

Kijkend naar de geschiedenis van het eiland Leros, spelen vooral de Italianen een belangrijke rol. In de Italiaans-Turkse oorlog van 1912 bezetten ze het eiland, in 1923 werd het vervolgens officieel aan hen toegekend en blijven het ook tot de capitulatie van Italië in 1943. De hoofdstad van het eiland, Lakki, getuigt het meest. Brede straten, ruime gebouwen en lanen met eucalyptusbomen. De Italiaanse stijl van de jaren 20 en 30 is hier met name aanwezig en staat in contrast met de idylle van de witte, smalle straatjes met de blauwe luiken en de grote windmolens – de Griekse architectuur die de rest van het eiland kenmerkt.

Lakki ligt aan het einde van een baai, de grootste natuurlijke haven in de Middellandse Zee – een strategisch punt in oorlogstijd en nog steeds een toevluchtsoord voor honderden zeilboten in de stormachtige winter. Hier was ook de hele Italiaanse vloot – later dan onder de Britse vlag. Daarom is de baai erg interessant voor duikers en de rest van de duiklocaties zijn niet van de duikschool aan de andere kant van het eiland, maar van de oude haven in Lakki.

Het dodelijke zou zijn geweest als een vijandelijke onderzeeër de baai kon binnenvallen en de vloot van onderaf kon aanvallen. Daarom was er een verdedigingssysteem. Een groot net van metaal was zonder pardon uitgestrekt over de ingang van de baai. Een enorme lier op een boot hielp het net te positioneren. Omdat een metalen net een beetje weegt, had het natuurlijk drijflichamen nodig. Enorme met lucht gevulde metalen boeien hielden het net op zijn plaats. Tegenwoordig liggen de monsterlijke structuren samen met het net op de bodem van de baai en worden ze langzaam overwoekerd door sponzen. Hoe dieper je duikt, hoe beter je het kunt zien. Op 45 meter diepte is de grootste ton. Behoorlijk indrukwekkend.

De komende dagen volgen een bevoorradingsschip met rails in het binnenland, verschillende DropShips en het schip met de lier, waarmee het net in positie kon worden gebracht. Alle diepe duiken. Allemaal best opwindend. Bij de wrakken zijn talloze nachtslakken. Een speciaal soort, zogenaamde Flabellinas. Ze hebben grappige, kleurrijke tentakels op hun rug. De tentakels zijn echter niet echt echte tentakels, maar huidprocessen waarin de brandnetelcapsules van de rivierkreeftjes die ze eten worden opgeslagen. Een fascinerend gezicht en de wrakken in 'microscopisch' om 'een paar centimeter lang' te vinden.

Op het grote DropShip van de Duitsers, nabij het kleine eiland Strogilli, staat nog veel apparatuur. Een helm, een pistool en een aanvalsgeweer. Zijn ze echt echt? Iemand heeft dat daar neergezet … "Nee, het is allemaal echt", bevestigt Kostas. "Dit is geen plastic, maar bakeliet, een plasticachtig materiaal dat de Duitsers al in 1909 hadden gepatenteerd." Kostas weet de weg te vinden. De schatten op de zeebodem hebben hem tot een ware geschiedenis-expert gemaakt. "Ze zijn allemaal echt. Zullen we het ook in het oorlogsmuseum zien. "Het oorlogsmuseum bevindt zich in een van de tunnels waar de eilandbevolking zich destijds verborg. Verspreid over het eiland, zijn deze tunnelingangen te vinden in de rots. Ze vertegenwoordigen een heel systeem, alleen op deze manier konden de inwoners de aanvallen overleven. Dus ook de vader van Kostas en zijn grootvader.

Op de laatste duikdag het hoogtepunt: de Junkers-52. Het populaire vliegtuig werd gebruikt om parachutisten te laten vallen. De driemotorige machine staat ondersteboven op de oceaanbodem op een veeleisende diepte van 55 meter. Tijdens de afdaling langs de boeienlijn zie je niets geweldigs in het eindeloze blauw. Dan worden langzaam de contouren in het sombere grijsblauw zichtbaar. Eenmaal onderaan kun je zien hoe mooi de vleugels al volledig zijn overwoekerd door sponzen. Het vliegtuig zelf is nu gehuld in visnetten. Het is mogelijk om erin te duiken maar gevaarlijk. Overal hangende touwen en scherpe randen rondom, waar je verstrikt kunt raken. Op deze diepte is dit geen ambitieuze ervaring. De diepe intoxicatie hamert in het hoofd en de basistijd op de computer verandert snel in decompressie-minuten. Een totaal van 25 minuten vereist de klim naar de duikboot. In de laatste twee fasen heeft Kostas een zuurstofpercentage van 50 procent bereid, zodat de stikstof sneller kan worden uitgeademd. Wat een kroon op een gigantische reis door de tijd. En hoe vier je het het beste? Natuurlijk met zeevruchten, wijn en Griekse delicatessen in het restaurant El Greco. Yammas!

Informatie over het eiland: www.visitgreece.com
Informatie over duiken en de duikschool: www.hydrovius.gr
Te boeken op: www.belugareisen.de

Source: https://www.reisedepeschen.de/wracktauchen-in-griechenland-leros/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *