Wie gaat er op vakantie? Zwitserland reisverslag

Ergens in mijn rugzak zijn mijn werkhandschoenen, een paar oude T-shirts en de werkbroek van mijn vader – niet de klassieke uitrusting voor een reis. Bovendien een slaapzak, een paar andere kleren, het zakmes van mijn grootvader, dat ik bij elke reis bij me heb, en mijn kaasbroodjes. Ik heb het verpakt in een nieuwe folie gemaakt van bijenwas. Dit bespaart verpakkingsafval, maar het is eigenlijk niet de heetste manier om mijn eten te verpakken.

De kruimels van zelfgebakken brood hebben ook een reis gemaakt tijdens het reizen met de nachttrein. Ze zijn te vinden in de hele rugzak. En net toen ik in de trein stapte stroomde het zweet, zo ook de kaas. Oké, hetzelfde voor iedereen.

Soms lijd ik wanneer ik duurzamer probeer te reizen. Zoals het geval was toen ik spontaan besloot naar Frankfurt te gaan om mijn familie te bezoeken.
Uit een gek idee.
Zonder voorbereiding.
Met 20 kg bagage op zijn rug.
Het was niet mijn beste idee. Na 50 kilometer, blaren ter grootte van een ei op de zolen en flauwvallen, wist ik dat ik langer moest nadenken.

Of op dat moment in Oeganda. We hebben een greppel gegraven. Twee weken hard werken om later een waterpijp te leggen. Het project was goed doordacht, lang gepland in vergelijking met het eerste voorbeeld. Het werd hoe dan ook vermoeiend.

Welkom in de Val Medel-vallei in Graubünden

Ik sta op ongeveer 1.400 meter hoogte op een berg in de Zwitserse Alpen. Het terrein hier heeft een goede en gelukkige helling van 30 tot 40 graden. Onder me is de prachtige vallei van Val Medel. Het wordt doorkruist door de rivier de Rein da Medel, als een levensonderhoudende boomstam die zorgt voor de toevoer van voedingsstoffen. De hellingen zijn weelderig groen. Op de plateaus zijn kleine dorpjes waar nog steeds Romansh wordt gesproken. Het grootste dorp ligt recht tegenover mij. Curaglia heeft ongeveer 300 inwoners, een dorpswinkel, twee hotels, elk met een restaurant. Dat is het.

Vandaar ging ik gisteren voor een mooie rondreis. Het was een tijdje door de vallei, voordat ik de Rein da Medel over een enorme Romeinse brug overstak. Aan de andere kant van de vallei ging het weer bergop. Ik genoot van het warme weer, het uitzicht en de drukte van de insecten in de weiden voordat ik een hangbrug bereikte. Het werd alleen dit jaar gebouwd door Forstwart-studenten. De bouw van de 100 meter lange brug van larikshout duurde slechts vier weken. Ik was sceptisch toen ik haar binnenkwam. Het slingeren van de lange brug vond ik eng. Dus ik zag dat ik snel de andere kant bereikte. Daar wachtte een andere keer op me. In Mutschnengia, wiens dorpsnaam ik niet binnen een week goed heb leren uitspreken, was er slechts één kerk en 27 berghutten. In een van deze heb ik de volgende dagen geleefd.

Bergbosproject in Val Medel

'S Avonds ontmoette ik de andere vrijwilligers van het bergbosproject. Ze waren naar de vallei gekomen om de rangers en jachtopzieners hier te helpen. Sinds de zomer van 1990 zijn hier vrijwilligersprojecten gerealiseerd, nadat de storm Vivian in het voorjaar van 1990 een beschermend bos boven Curaglia had vernietigd. 'S Nachts was het hele bos verdwenen. Het dorp had belangrijke bescherming verloren en werd hulpeloos blootgesteld aan lawines en rotsvallen. Met behulp van vrijwilligers werd snel een nieuw bos aangeplant, dat door de jaren heen werd gehandhaafd. Bijna 30 jaar later lijkt het alsof de storm Vivian nooit is gebeurd.

Daarom is dit jaar ander werk aan de orde. Vrijwilligers bouwden vier weken lang looppaden in het bos om het voor bosbouwers gemakkelijker te maken om zich weer bij de berg te voegen, het bos door plantages te verjongen en natuurhekken te bouwen.

De komende vier weken moeten worden besteed aan cultureel landschapsbeheer. In de loop van de tijd is het belangrijke weideland gegroeid omdat de boeren er niet genoeg voor konden zorgen en de geiten behoorlijk kieskeurig zijn tijdens het grazen.

Als gevolg hiervan waren weidegebieden altijd schaars met de vroege winterstop hier in de Zwitserse Alpen. Om beter voor de dieren te zorgen, die een belangrijke economische bijdrage leveren en banen creëren, zullen hier enkele hazelaars en berken worden gekapt. Er wordt nieuw graasland gecreëerd, dat niet alleen voor geiten wordt gebruikt, maar ook de biodiversiteit bevordert.

Vrijwilligerswerk is als wandelen: een reset voor de hersenen

Nu sta ik op deze steile helling. Zweet stroomt langs mijn slapen en onderrug. Ik zweet als lange tijd niet meer, ik ben volledig buiten adem. De handzaag op mijn riem trek ik als een revolver uit de holster. Het is mijn taak om de ene na de andere hazelnootboomstam af te zagen. De ijverige dames van mijn team zorgen voor het transport. Als in een trance snijd ik de ene boom na de andere.

Waar denk ik de hele dag aan? Gewoon om veilig te staan ​​en de zaag met de grootst mogelijke efficiëntie te gebruiken. Als ze in het frisse bos is, moet ik onnodige kracht verzamelen om haar weer te bevrijden. Dus ik zag de stammen op een bepaald punt aan de andere kant. Net zoals houthakkers het maken met de kettingzaag. Het werkt geweldig.

Mijn grootste zorgen? Drink veel water en vergeet niet het zonnescherm te gebruiken. De dagen zijn lang maar gaan snel voorbij. De zorgen van het dagelijks leven zijn ver weg. Werken in het bos doet je aan niets anders denken. Zoals tijdens een wandeling, wanneer je uitgeput bent, maar de geest is uitgerust.

Na amper een avond ben ik na 22 uur nog wakker. Werken in het bos is een noodtoestand voor mijn werkgerichte instelling op kantoor. Ik val sneller in slaap dan normaal, word 's nachts niet wakker en word de volgende ochtend wakker met de wekker die afgaat. Dan kijk ik uit het raam en zie de houten hangbrug die ik de eerste dag heb overgestoken. Een foto, als uit een droom. Daarachter stijgen fijne wolken van mist op de berg en lossen op over de sparren. Het bos roept. Ik ga naar de badkamer, een nieuwe dag in het bergbos staat voor de deur.

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *