In 18 dagen met het containerschip over de Stille Oceaan — wereldreisverslag — reisverzendingen

Welkom aan boord!

'Welkom aan boord! Mijn naam is Kyhle en ik ben de Deck Cadet“We staan ​​bovenaan de ietwat wankele gangway. Ik doe nog een stap en sta uiteindelijk op het containerschip. We zijn aan boord! Een jonge vrouw lacht vriendelijk naar me en steekt haar hand uit. Ik ben aangenaam verrast om een ​​vrouw op het containerschip te vinden, die zich al heeft voorbereid om alleen onder mannen de Stille Oceaan over te steken. Ik kijk nieuwsgierig om me heen, maar Kyhle leidt ons al het dekhuis in en overhandigt ons aan haar collega's. Chief officer Dima, een brede, lange man van onze leeftijd, stelt zich voor en geeft ons een hand. Maar hij heeft momenteel ook geen tijd en zendt uit Derde officier Herbert om ons onze hut te laten zien.

Samen met Herbert gaan we zes verdiepingen omhoog met een lift. We staan ​​in een lange gang met een glanzende linoleumvloer. We stoppen voor kamer 703. Herbert doet de deur open. Sebastian en ik kijken in een kamer van ongeveer 20 vierkante meter groot. Links leidt een deur naar een kleine badkamer, daarnaast is een tweepersoonsbed verborgen in de hoek van de kamer. Aan de rechterkant is een kast, er staat een bureau en een bank. Het meubilair wordt vastgeschroefd en de bureaustoel wordt met een ketting aan de vloer bevestigd. De kamer is gezellig, we zullen ons hier zeker op ons gemak voelen. Het enige jammere is dat we niet naar de zee kijken, maar naar een muur van containers. De andere deuren in de gang leiden naar nog drie passagierscabines, twee cabines voor eerste hulpverleners, een passagierslounge en de wasruimte, waarin twee wasmachines en een droger voor de passagiers staan.

Herbert neemt ons mee voor een korte rondleiding door de lounge voor ons passagiers: er staat een ronde tafel met vier stoelen, een grote hoekbank en een enorme tv. Vanaf hier kunnen we uitkijken op zee. Drie verdiepingen hoger is er een fitnessruimte met een halterbank, pull-up bars en andere apparatuur, helemaal onderaan het dekhuis staat een tafeltennistafel, een stepmachine en een fietsergometer. Niets staat ons sportprogramma dus in de weg.

Herbert moet ook snel vertrekken en neemt afscheid van ons nadat hij ervoor heeft gezorgd dat we de weg terug naar onze kamer kunnen vinden. Het huis op ons schip CMA CGM Jacques Joseph heeft 11 verdiepingen en elk ziet er hetzelfde uit.

In de haven

De bemanning is vandaag op de havendag volledig ingezet. We lunchen om 12.00 uur en we ontmoeten enkele andere bemanningsleden, maar anderen moeten werken. We hebben 28 mensen aan boord, waaronder twee andere vrouwen naast me. De bemanning komt uit Oekraïne, Rusland en de Filipijnen. En een andere passagier zal ook met ons de Stille Oceaan oversteken: de 65-jarige Ron uit de VS is een gepensioneerde beroepsmilitair en heeft reizen met containerschepen tot zijn hobby gemaakt. Jacques Joseph is het vierde vrachtschip waarmee hij reist en zal de hele route van dit schip begeleiden. Dat betekent dat hij drie maanden aan boord zal blijven wonen.

Matroos Jason neemt onze reis- en vaccinatiepaspoorten mee, die de kapitein meeneemt voor de overtocht. 'Hoe lang ben je al aan boord?', Vragen we hem. “9 maanden! Dit zijn mijn laatste dagen! ' We zijn altijd negen maanden op dit schip geweest — we kunnen ons niet voorstellen hoe het zou moeten zijn. 'Ik kom eindelijk hierheen', lacht Jason. 'Eindelijk weer groen! Eet weer iets anders. En eindelijk geen zee meer! Na verloop van tijd krijg je een scheur als je zo lang aan boord bent ”. Jason kijkt bedachtzaam door het raam naar de haven. Tegenwoordig is er internet op de containerschepen, je kunt in contact blijven met familie en vrienden. Maar thuis mis je nog veel.

Onze eerste dag op het containerschip gaat snel voorbij. We bezoeken de brug waar nog niemand op zit, want we liggen nog stevig vast in de haven van Qingdao. We bekijken alle 11 verdiepingen van het huis op een ontspannen manier, we mogen vandaag niet buiten op het schip rondlopen, omdat containers zonder onderbrekingen worden geladen en gelost.

Ik herinner me de tip van de havenagent die eerder zei dat we naar de pier konden gaan terwijl we onze helmen droegen. Dus trekken we onze jassen aan, halen de twee witte helmen uit de kast, lopen het gangpad af en hebben weer land onder onze voeten. Grote kranen werken om ons heen, containers worden door de lucht gehesen, vrachtwagens rijden. We kijken alle kanten op, steken het zebrapad over en rennen de drukte uit tot het einde van de pier. Het weer is fantastisch en we kunnen haast niet geloven dat we gewoon rond kunnen lopen in de containerhaven in China, waar alles anders wordt gecontroleerd en bewaakt.

We genieten van het uitzicht op ons schip, observeren de laadwerkzaamheden op afstand en gebruiken de tijd vooral voor foto's. We zijn nog steeds blij met onze onverwachte vrijheid wanneer een grote Chinese bewaker naar ons toe marcheert en ons onmiskenbaar in het Engels informeert dat we weer aan boord moeten komen. Dus ja.

Jacques Joseph is 300 meter lang en 50 meter breed en behoort met deze afmetingen tot de grote containerschepen. Volgeladen en met veel diepte lijkt het containerschip mij toch nog vrij klein. Hopelijk brengt het ons veilig over de Stille Oceaan!

Mijn grootste zorg bij deze oceaanoversteek is een grote storm. Ik kijk al een tijdje niet meer naar films over scheepsongevallen of die op zee. Ik hoef mijn verbeelding niet meer te prikkelen. Maar natuurlijk zag ik Titanic tientallen jaren geleden (en dat meer dan eens …) en ik ken YouTube-video's waar enorme golven over een schip beuken en het onmogelijk maken om te zien wat er aan boord gebeurt, zelfs vanaf de brug. Zoiets wil ik niet beleven! De zorg van onze vrienden en families was nogal verveling. "Wat doe je de hele tijd gedurende 18 dagen?" Maar al snel beseffen we: deze zorg is ongegrond, we zullen ons niet vervelen.

Er werd eigenlijk gezegd dat we om 18.00 uur vertrekken. Maar we voelen geen beweging van het enorme schip. Na het eten lopen we via het trappenhuis de zeven verdiepingen op naar de brug en komen buiten adem aan. Om binnen te kunnen komen, voeren we een cijfercode in op de deur — een veiligheidsmaatregel in het geval er onbevoegde personen aan boord zijn.

Duisternis verwelkomt ons, het is stil als een muis. Af en toe geeft de kapitein instructies. Langzaam wennen mijn ogen aan de duisternis en herken ik hem en twee andere mensen met een verrekijker die uit het raam kijken. Pas dan wordt ons duidelijk dat we het vertrek van het schip gewoon hebben gemist! De haven van Qingdaos ligt al achter ons en we rijden langs de verlichte skyline. Vanaf het buitenbalkon van de brug zien we het Olympic Sailing Center, waar we nog niet zo lang geleden liepen.

Dag China, dag Azië! Na 20 maanden eindigt het eerste deel van onze reis.

Ons dagelijks leven aan boord

Het dagelijkse leven aan boord volgt vaste tijden: ontbijt is om 7 uur, lunch om 12 uur, diner om 18 uur. Tussen ontbijt en lunch bezoeken we elke dag de brug, laten de officieren de apparaten en monitoren uitleggen, kijken uit over de zee, lezen boeken over windsnelheden en golfcondities en kijken naar de bemanning aan het werk. Dan schrijf ik een dagboek of doe een lesje in mijn Spaanse app, Sebastian speelt gitaar. Meestal is er al lunch.

Uitgeput van het ochtendprogramma doen we een kort dutje, lopen dan bij mooi weer naar buiten op het schip en gaan dan aan de blog werken. We schrijven rapporten, zoeken naar foto's, bewerken ze en bereiden alles voor zodat we de inhoud kunnen publiceren zodra we in Mexico aankomen. En dan is het meestal weer 18.00 uur en gaan we eten. We brengen de avonden door met een potje tafeltennis, worden eens uitgenodigd voor karaoke door de Filippijnse crew en kijken soms een filmpje op de grote tv in onze lounge.

De dagen zijn vol en worden met de dag moeilijker. Omdat de klok elke tweede dag een uur vooruit wordt gezet, wordt het ontbijt al om de dag om 06.00 uur geserveerd. Met zoveel veranderingen in de tijd is mijn lichaam niet zo snel te volgen. Voor het eerst op deze reis ervaren we jetlag. Hoewel we 's ochtends niet uit bed kunnen komen, is het moeilijk om' s avonds in slaap te vallen omdat we nog niet moe zijn.

Het wordt ongemakkelijk

"We veranderen van koers door slecht weer", vertelt ons Chief officer Dima als we 's ochtends bij de brug komen. We kijken elkaar bezorgd aan. Hopelijk zal het niet mijn grootste angst zijn? Dima legt ons uit dat een rederij probeert de risico's te minimaliseren en in plaats van het verliezen van containers in de storm, liever een omweg van het schip maakt. De enige vrijwel vaste datum op de huidige route is de tocht door het Panamakanaal. Dit is weken van tevoren geboekt en kost ongeveer 100.000 euro. Als het schip vertraging oploopt door zwaar weer in de Stille Oceaan, worden de stops in Mexico en de Pacifische kust van Panama overgeslagen in plaats van dat de afspraak voor het Panamakanaal wordt geannuleerd. 'En waar zouden we uitstappen als dat gebeurt?', Vraagt ​​Sebastian. 'Nou, je zou in Panama zijn in plaats van in Mexico', lacht Dima. Dat zou iets zijn, denk ik …

In feite zal het weer de komende uren slechter worden, maar gelukkig heeft het niets te maken met mijn afschuw van de gigantische golven. We vermijden de grote storm, dit gebied is donkerrood gekleurd op de weerkaart. We rijden momenteel door het oranje gebied.

Hoewel het uitzicht vanuit het raam me niet bang maakt, is het schip gelukkig in beweging. De bemanning noemt dit 'rollen' en het betekent dat het schip van rechts naar links zwaait. Soms van voor naar achter of van links naar rechts voor. Of liever gezegd in een cirkel. Blijkbaar hebben we nog steeds een "goede" rollen betrapt, omdat Jacques Joseph heel langzaam naar rechts ligt, even pauzeert en dan zoooooo langzaam naar links beweegt. Nog steeds rechtdoor in de gang werkt niet, we strompelen allebei als dronkaards door onze vloer. Onze bananen, die we met een touwtje in de kamer vastbinden, zwaaien ook heen en weer als een slinger.

Als we 's avonds in bed liggen, verandert de voorheen grappige situatie voor mij. Zo kan ik niet slapen. Ook al lig ik op mijn buik als kok Joselito en Steward Roger raadde me aan onzichtbare krachten te trekken. Ik word in de matras geduwd, naar rechts getrokken, naar links geduwd, altijd heen en weer. Mijn gedachten worden onafhankelijk en ik houd mijn adem in bij elk keerpunt of Jacques Joseph echt in de tegenovergestelde richting zwaait en niet gewoon omvalt. Het schip rolt momenteel heen en weer tot 18 graden.

We bevinden ons nu in het midden van de Stille Oceaan, vandaag is het dag 6. Officier Herbert heeft ons eerder de zeekaart uitgelegd en ik weet dat er momenteel 5000 meter water onder ons is. Als we hier in nood verkeren, kan niemand ons helpen. Sebastian slaapt al rustig naast me. Hij schommelt niet en hij heeft een sterk vertrouwen in ons schip en de vaardigheden van de bemanning. Ik probeer me ook te concentreren op positievere gedachten en val uiteindelijk in slaap.

Het leven van de zeelieden en vrouwen

'Hoe is het leven?', Vraagt ​​agent Jonathan ons als we de brug oplopen. Meestal hebben hij en Kadettin Khyle dienst, ik vind ze leuk. Altijd in een goed humeur en altijd klaar om ons iets uit te leggen. 'Nou, de nacht verliep zo', moet ik toegeven. De twee lachen. Khyle bekent dat ze af en toe ziek wordt als het schip begint te rollen. Zelf heb ik het gevoel na een nacht feesten als de maag de volgende ochtend nog zwak is en je last hebt van loodzware vermoeidheid. 'En hoe gaat het?', Vragen we de twee terug. 'Het is saai', is het enige antwoord van Jonathan. Nu, midden in de Stille Oceaan, is er niets aan de hand. Geen enkel schip wordt door de radar getoond en de automatische piloot neemt de controle over. Jonathan en Khyle blijven met hun verrekijker naar het water kijken, maar hebben anders tijd om met ons te praten.

Zoals Chief officer Als Dima bij de brug komt, verandert de sfeer. Bij de 'blanken', zoals de Filippijnse crew hun collega's uit Oekraïne en Rusland noemt, zijn ze niet zo ontspannen als bij ons. Maar we hebben een speciale status aan boord als passagiers. Dima praat met Jonathan en Kyle en ik blijf achter het raam.

'Hoe komt het dat je op een containerschip werkt?' Vanaf dag één was ik geïnteresseerd in deze vraag. De 19-jarige Khyle vertelt over haar opleiding. Ze zat al twee jaar op de cadettenschool in de Filipijnen, nu moet ze een jaar naar zee om te leren. Ze is al zes maanden aan boord en nog zes maanden voor haar. Daarna moet ze nog een jaar naar de kadettenschool en kan zich dan omhoog werken in de hiërarchie aan boord.

Haar wens was eigenlijk om medicijnen te studeren. Maar dat duurt 10 jaar en in plaats van wat geld te verdienen zoals op de cadetschool, betaal je ervoor. 'Laten we praktisch zijn', zeiden haar ouders tegen haar en stuurden haar naar de Cadet School. Je vader is zichzelf zeevarende en kent het bedrijf. Het verbaast me dat hij haar naar zo'n mannelijk domein heeft gestuurd. Khyle zegt dat er 18 vrouwen waren voor elke 400 mannen in haar cadetschool. Maar ze deed het goed met Jacques Joseph, want met haar is Christine nog steeds aan boord als tweede cadet. Ook al werkt ze in de machinekamer en Khlye op de brug, ze brengen hun vrije tijd samen door. Ze kan zich voorstellen dat ze vijf tot tien jaar naar zee gaat, maar dan doet ze liever iets anders. De baan is niet bepaald gezinsvriendelijk.

Een paar dagen later, agent Herbert, kunnen we dezelfde vraag stellen. "Het is goed geld!" Herbert bezit nu drie huizen en twee auto's op de Filippijnen en laat trots foto's van thuis zien. Zijn familie is prima. Ook Dima uit Oekraïne deelt deze beoordeling over zijn motivatie. Op zee verdient hij veel meer dan in Oekraïne met een normale baan. De vaartijden op zee variëren sterk afhankelijk van het land van herkomst en de arbeidsovereenkomst. Terwijl de bemanning uit Oekraïne en Rusland meestal 'maar' drie maanden aan boord blijft, heeft de Filippijnse bemanning een ander schema: ze werken tot wel 9 maanden achter elkaar zonder weekend, zonder vakantie, dag na dag, maand voor maand.

18 dagen op zee

Elke ochtend, kort voor het ontbijt, voeren we onze huidige positie in op onze wereldkaart. Ondanks twee koerswijzigingen als gevolg van slecht weer, naderen we Amerika gestaag. Op sommige dagen was het buiten ijskoud en een harde wind floot door ons haar. Maar vandaag op dag 14 is het ineens zo warm dat ik in een T-shirt naar buiten kan.

Het uiterlijk van de zee verandert ook met de temperaturen: van grijs, geagiteerd en golvend, het is diepblauw en heel kalm vandaag. 'Er was iets! Ik zweer het! 'Sebastian wijst opgewonden naar een plek in de zee. En ik zie ook geen fontein te ver weg oprijzen. Walvissen! Helaas zijn deze twee fonteinen het enige dat we van de walvissen zien. Maar we ontdekken een grote haai die even naast het schip zwemt en veel vliegende vissen. Hoe dichter we bij het nog niet zichtbare vasteland komen, hoe vaker meeuwen om ons schip cirkelen en een tijdje op de containers blijven zitten.

Op onze laatste dag op zee doen we alles wat we echt wilden doen: we interviewen Dima over containerschepen, vracht, het leven aan boord, alles wat ons interesseert en schrijven zijn antwoorden op. 'Schrijf je voor de schoolkrant?', Plaagt hij ons. Maar hoe kunnen we anders de schat aan informatie onthouden? Opschrijven is voor ons de enige oplossing.

We lunchen voor de laatste keer met de Filippijnse crew en zijn blij met het heerlijke eten. Terwijl de Oekraïners twee keer per dag vlees willen eten, zegt het eten in de tweede eetzaal ons vandaag meer. En de sfeer hier is ook meer ontspannen. Er wordt veel gepraat en gelachen om de Filippino's. In de andere eetkamer valt soms een ongemakkelijke stilte. 10 mensen zitten dan aan dezelfde tafel en scheppen stilletjes hun eten in zichzelf. Ik vind het leuker met de Filippijnse crew.

Sebastian speelt basketbal met enkele mannen in de bemanning die er eindelijk warm genoeg voor zijn. Op alle zaterdagen was het te winderig, te regenachtig of gewoon niet het weer als een Filippino buiten zou sporten. Maar vandaag past alles en ongeveer 10 mensen blazen stoom af op het achterdek.

Als we 's avonds naar bed gaan, staan ​​onze rugzakken al tegen de muur gepakt. We komen morgen aan in Mexico. Ik kan het niet echt geloven.

Bienvenidos a México!

De volgende ochtend loop ik in mijn pyjama naar de lounge en kijk uit het raam. Land in zicht! Na 14 dagen alleen water om ons heen! We springen in onze kleren en gaan voor het ontbijt naar de brug. Maar het duurt nog een uur voordat de loods aan boord komt om het schip naar de haven te begeleiden. Laten we dus eerst ontbijten.

Als we terugkomen bij de brug, komt de piloot aan. We naderen Manzanillo rustig maar gestaag. Palmbomen verschijnen aan de oever, bergen stijgen op achter de stad. Het is hier zo groen! Vogels vliegen over het schip. Ik had Mexico anders voorgesteld. Vrij droog en verbrand. Met cactussen. Maar het ziet er hier echt tropisch uit. En het is heet en vochtig.

We kijken opgewonden naar alles wat er om ons heen gebeurt. Maar hoewel we Manzanillo al om 6 uur konden zien, duurt het nog 11 uur voordat we van boord kunnen gaan. Drie immigratieambtenaren komen naar het schip en zorgen eerst voor de dagelijkse vergunningen voor de bemanningsleden, die vandaag vrij zijn en aan wal mogen. Als ze hun paspoort en speciale certificaten hebben, is het onze beurt.

In gemompeld Spaans wordt ons gevraagd waar we vandaan komen, hoelang we in Mexico zijn en waar we eerst zullen stoppen. Afgezien van "Bienvenidos a México!", Welkom in Mexico, begrijp ik bijna niets. Gelukkig spreekt Sebastian vloeiend Spaans en kan hij de communicatie overnemen. We krijgen onze immigratiekaarten direct aan boord, we mogen 180 dagen in Mexico blijven. Een half jaar!

We nemen afscheid van kapitein Volodymyr, Dima, Jonathan, Khyle en alle andere geweldige bemanningsleden die ons de afgelopen 18 dagen veilig en wel over de Stille Oceaan hebben gebracht. Gelukkig was mijn angst voor een zware storm ongegrond en verveelden we ons nooit. Integendeel, de afgelopen dagen waren erg spannend en hebben ons veel nieuwe dingen geleerd.

Vanuit het winterse China kwamen we aan in het zwoele Mexico en hoewel deze containerschipreizen ons langzaam over de Stille Oceaan zouden moeten voeren, kan ik nog steeds niet echt begrijpen dat we ons plotseling op een nieuw continent bevinden en dat een nieuw hoofdstuk van onze reis is begonnen .

Wil je meer weten over reizen met een containerschip? Bekijk dan onze gids "Met het containerschip over de Stille Oceaan — hoe het werkt"die al uw vragen zal beantwoorden. En als er nog een open is, schrijf ons dan een opmerking of een e-mail.

We hebben onze oversteek over de Stille Oceaan bij het in Berlijn gevestigde reisbureau Langzaam reizen geboekt en waren zeer tevreden over de prestaties en het boekingsproces. [Werbung]