Je zou het strand van Hamburger Hallig broos kunnen noemen. Schiereilandvormig steekt de Landflecken-mijlen in de Waddenzee, waar het eindigt met een ruige rand. Het NABU-restaurant en de informatiehut zijn alleen geopend tijdens de seizoenen. Daarna is het stil, zelfs de schapen trekken naar het vasteland voor de winter.
Wolken worden weerspiegeld op weg naar de Watt. De grond lijkt transparant waar enorme plassen zijn gevormd door de regen. Hij doet zich voor als een andere wereld, een kosmos naast de kwelders en de Waddenzee. Wanneer de lucht plotseling naar beneden gaat. Alles gaat samen.
Ik fiets weer naar Hamburger Hallig. Dan merk ik dat de weg ineens vorken, linksaf gaat het rechtstreeks naar het strand. Voorbij die wolkenplassen die moeilijk te vermijden zijn. Dus benen omhoog en in het midden rollen, zodat het water zomaar spat. Helemaal aan de voorkant van de stenen dijk zijn wandelaars onderweg, anders breiden alleen de inwoners van Hallig, de schapen, zich uit.
Niemand baadt momenteel, want de Noordzee is nog op weg terug. Waarschijnlijk zal niemand later in het water komen vanwege de huidige temperaturen. Let dus op: Noord-Friese badzones zijn niet alleen om te zwemmen. Een populair alternatief is waden door de grijze modder, bij voorkeur op blote voeten. En alleen als je niet te diep zinkt.
Ik verlaat de huurfiets en loop naar de Hallig-Krog, waar op deze herfstdag nog steeds een krachtige werking heerst. Na de koffiepauze is het landschap veranderd. De Noordzee is terug, de wereld is veranderd met het tij. Alleen de wolken worden nog weerspiegeld.
Hoewel ik weet wat zich onder het glinsterende oppervlak bevindt, wat was en wat niet meer zal zijn bij de volgende opkomst, maar vooral de beweging van de zee betovert iedereen. Mensen beklimmen de stenen muren zolang je ze nog kunt zien. Toen verdwenen de laatste sporen, ingeslikt door het water.
Op deze bijna windstille dag golft de Noordzee zachtjes tegen de rand van de steen. Wat de Watt die transparantie geeft, is zijn veranderlijkheid, zijn onbegrijpelijkheid. De verdwijning en herhaling. Het flikkeren van de druipende vloer. De silhouetten van Langeness en Gröde aan de horizon laten het lijken alsof je naar de Halligs kunt lopen.
Maar bij nadere inspectie komen de krikken los van de grond en zweven ze over de watt. De woorden van Theodor Storm, die over de Halligen sprak als "zwevende dromen", echoën opnieuw. Omdat de Watt deze magie heeft. Deze rijkdom aan geheimen. Omdat het een belofte is, een geschenk.
Een reddingsboei waarvoor de schapen grazen. De eenzame douche. De gele trap die leidt naar de modder of het water. Misschien ben ik op het kleinste strand van het hele land, hier aan de rand van de Hamburger Hallig, op steen en beton. Maar ik hou van deze plek. Ik ben hier zo vaak geweest. Ik heb nog nooit alleen gebaad.
Een van de schapen blaast luid, sta ik in de weg? Ik ga een beetje weg, maar het schaap blijft gehemelte. Nu zie ik dat hij waarschijnlijk te maken heeft met een andere "verontrustende" persoon die zich dit nog niet heeft gerealiseerd. Schapen hebben ook doelen in gedachten. Bijvoorbeeld een plas drinken.
Hamburger Hallig staat bekend om zijn vertraging, maar je moet haar ook de kans geven. Met een korte wandeling langs de waterkant is het misschien niet genoeg. Kijkend naar de schapen, luisterend naar de wind, wachtend op de zee. Voel de watt. Verken de kwelders, herken vogeloproepen. Tenminste de scholekster. Laat de wolken gaan. Niets doen.
In de Waddenzee van Sleeswijk-Holstein zijn er twee holms die alleen kunnen worden bereikt: naast de Hamburger Hallig in Nordfriesland heeft Dithmarschen een tegenhanger genaamd Helmsand. Pas in de vorige eeuw was Helmsand via een dijk verbonden met het vasteland van Meldorfer Bay.
In tegenstelling tot de Hamburger Hallig heeft niemand daar ooit gewoond. In zijn bewogen geschiedenis, die ook dient als een spiegel van de constante veranderingen in de Waddenzee, vormde de Hamburger Hallig ooit een stuk van het landschapsstrand met zijn legendarische plaats Rungholt. Strand werd het eiland, het grootste in de Waddenzee. Toen woedde de verwoestende stormvloed in oktober 1634 en brak dit eiland: Pellworm, Nordstrand en Nordstrandischmoor doken op.
Zelfs de Koog van de gebroeders Amsinck in Hamburg bleef als eenzaam Hallig bewaard en werd pas in de 19e eeuw door een dam verbonden met het vasteland. Aan beide zijden van de dam dichtgeslibd door Anschlickungen. Kwelders hebben zich in de loop van de tijd gevormd. In de lente en herfst zijn deze erg populair bij nonnen. De gebruikelijke verdachten van de Waddenzee, zoals scholeksters, roodstelen, geringde plevieren, avocets, zalm en zilvermeeuwen zijn ook te zien.
Maar zelfs als alle trekvogels en schapen weg zijn, kunnen de dagen hier vol leven zijn. De winter is de beste tijd voor mij op het strand van de Hamburger Hallig. Bijvoorbeeld tijdens een picknick aan de waterkant, wanneer een lichte mist de zee omhult. Wanneer elke schreeuw van vogels, elk geluid dat zo ver weg is, plotseling dichtbij genoeg lijkt te zijn. Dan is de Hallig een door en door amfibisch wezen.
Tekst en foto's: Elke Weiler
Source: https://meerblog.de/strand-hamburger-hallig/