Schön, mooier, Schlei – Reisverslag Duitsland – reisberichten
Van de mondaine badplaats aan de Oostzee tot het historische vissersdorp: maritieme flair bepaalt het leven aan de Schlei. De Baltische zeearm aan de poorten van Denemarken barst van de natuur en geschiedenis – en aan de monding is er een heel bijzondere plek: het eenzame piloteneiland.
Het is vroeg in de ochtend in de badplaats Olpenitz aan de Oostzee, of kortweg Oro. In het Spaans betekent “oro” goud. Wel passend, want de ochtendzon, die nog laag boven de zee staat, schijnt in talloze glinsterende draden door het panoramavenster van het drijvende vakantiehuis: elegante strandhuisstijl, steiger, zwemtrap, eigen sauna. Overal is water. Wat aanvoelt als een mix van Hamburg’s Hafencity en Malibu – omgeven door stranden, weilanden, velden en dromerige dorpjes.
De oro komt net tot leven. De eerste joggers draven langs de rand van de haven. Sommige vakantiegangers nemen hun hond met de ene hand en de zak met broodjes met de andere hand, terwijl anderen draagbare ijskisten tot de rand dragen met zelf gevangen vis.
Het is moeilijk voor te stellen dat Olpenitz tot 2004 een marinebasis was. Oude bakstenen kazernes hebben plaatsgemaakt voor moderne vakantieappartementen. En de zeer exclusieve Diamant Oro wordt doorgesneden totdat alle duizend wooneenheden zijn opgeleverd.
Een smalle houten trap leidt naar het ruime dakterras. Wat een uitzicht! Wit, blauw en water, overal waar je kijkt. Zeemeeuwen zeilen gierend voorbij, de sterke zeebries draagt de geur van de zee. De blik van de zeeman dwaalt over de helderwitte, veelal kubieke vakantiehuizen die als parels rond het rechthoekige havenbassin staan opgesteld. Het uitzicht dwaalt over de dakterrassen van tientallen woonboten naar de boulevard, naar de jachthaven en naar de Oostzee en de slijmmond waar de wind witte zeilen doorheen duwt. Omdat hier, aan de poorten van de Deense Zuidzee, een bijzonder mooi zeilgebied begint – op minder dan 20 zeemijlen van de eilanden Ærø of Langeland.
Dan blijft het uitzicht op het noordoosten op een vlakke landtong – drie gebouwen, een paar door de wind gebogen populieren, een kleine haven en een vuurtoren, dat is alles: het piloteneiland. Deze plek vol scheepvaartgeschiedenis markeert de overgang van de Oostzee naar de Schlei, de fjordachtige Oostzee-inham in het noordelijkste puntje van Sleeswijk-Holstein. Het water, ontstaan tijdens de ijstijd, slingert meer dan 42 kilometer landinwaarts naar de stad Schleswig. Met zijn smalle, brede en noorse gebieden leidt de Schlei langs maritieme, dromerige vissersdorpjes zoals Maasholm, Kappeln of Arnis. Soms steken bruggen, soms veerboten het water over.
De laatste loods die binnenkomende schepen door de moeilijke vaargeul van de Schlei begeleidde, werd decennia geleden van het loodseiland teruggetrokken. Niemand woont daar permanent. De plek grenst direct aan een afgezet natuurgebied en is daarom alleen via water te bereiken.
Het eiland lijkt dichtbij genoeg om aan te raken – en toch is het dat niet. “Ik hoopte dat je met een gemotoriseerde rubberboot zou kunnen oversteken”, zegt Silke Hössermann van vakantiehuis Meerzeit, “maar met de wind en golven zou je vandaag kletsnat aankomen”. Dit betekent dat alternatieve varianten zoals zeekajaks, sta-peddels of zelfs: vrij zwemmen niet meer beschikbaar zijn. “Maar je kunt ook een rondvaartboot nemen vanuit Kappeln, de shuttle vertrekt hier elk uur”, adviseert Hössermann. De Schlei is al vijf jaar een geliefd geadopteerd huis voor de autochtone Berliner en haar familie; Ze leert nu zelfs Deens – en gutst met persoonlijke tips over de regio.
Nauwelijks bij de Kappeler Mole maakt de “Schlei Princess” de lijnen al losser en zet haar rode scheprad in beweging. De raderstoomboot passeert de levendige havenmijl van Kappeln, de vissershaven met kotters en torenhoge bergen groene netten, en ten slotte de zeilhaven.
Het volgt: puur natuur. Vanaf het heerlijke zonnedek heb je uitzicht op het lieflijke heuvellandschap, bezaaid met historische huizen met rieten daken, geheime badplaatsen en glooiende, groene graanvelden. Meerkoeten en sterns sluipen langs de oevers, en menig zeearend cirkelt majestueus hoog op jacht naar prooien.
Een korte stop in het vissersdorp Maasholm, en het loodseiland nadert. De Schleiprinzessin komt aan, de dagjesmensen hebben niet veel tijd; ze stromen naar de vuurtoren met groene ringen aan het einde van de pier, het herkenningspunt van het loodseiland. Voorbij de strandmuur, het oude loodshuis en de kleine zeilhaven, wordt het contemplatieve juweel snel omcirkeld – en je bent al snel weer voor het kleine havenmeestershuis met kiosk en het derde gebouw: “Poison booth” staat op de gevel. Wat klinkt als een groene borrelende heksenkeuken, is eigenlijk een rustieke varende herberg.
“Het woord komt uit het Nederduits”, legt Jonathan Kleingarn uit, “geschenk komt uit geven”. De stand waarin “iets” staat, staat al honderd jaar. Lange tijd diende het eiland als toevluchtsoord voor vissers en zeevarenden; vandaag zijn het zeilers en dagjesmensen die hier aanmeren. “Onze klassieker is curryworst met frites, maar ook verse vis, matjes of gebakken aardappelen zijn populair bij de zeilers”, zegt de 22-jarige hotelmanager, die hier al voor het derde seizoen meehelpt. Ondertussen woont de inwoner van Sleeswijk tijdelijk in het stuurhuis en geniet hij van de natuur en afzondering. En hij is dankbaar deel uit te maken van een bijzonder project.
Sinds de Schleswiger Werkstätten het gebouw in 2018 huurde van Stichting Lighthouse werken hier mensen met een beperking samen met hun leidinggevenden. Of het nu in de kiosk is, buiten werk doet, groenten serveert of groenten snijdt: The Giftbude, een filiaal van het Schleswig “Hotel Alter Kreisbahnhof”, laat zien hoe prachtig inclusie kan worden bereikt.
Jonathan Kleingarn had echter oorspronkelijk andere zomerplannen: tijdens het werken op een cruiseschip ontmoette hij zijn vriendin, een muzikale zangeres uit Londen. “Eigenlijk wilde ik daar al lang geleden zijn, maar Corona dwarsboomde mijn plannen”, zegt hij, “daarom kwam ze hier en in de gifcabine zijn er niet alleen curryworsten, maar ook vocale uitvoeringen”, lacht hij, alsof vanaf de pier de scheepshoorn klinkt. Het gaat terug naar de waterweg waarop duizend jaar geleden de oude Vikingen roeiden naar hun nederzetting aan het einde van de Schlei: Haithabu. Deze fantastische plek zal morgen worden verkend – want vandaag de glorieuze, drijvende havenverblijfplaats, opnieuw doorkruist door gouden draden bij zonsondergang, dit keer vanuit het westen.
Source: https://www.reisedepeschen.de/schoen-schoener-schlei/
